หมกมุ่นคิดแบบไหน ชีวิต.. ก็ไปแบบนั้น

หมกมุ่นคิดแบบไหน ชีวิต.. ก็ไปแบบนั้น

แม่เคยบอกตามประสาชาวบ้านว่า
อย่าบ่นว่า "จน" เดี๋ยวจะจนจริงๆ
ให้พูดว่า "ก็พอมี"

อย่าพร่ำบ่นในสิ่งที่ไม่ดี
ชีวิตแย่ ชีวิตไม่ดี ชีวิตตกต่ำ ชีวิตเฮงซวย
เดี๋ยวมันจะพาจิตเราไปทางนั้น
"เดี๋ยวก็ได้แบบนั้นแบบถาวร"

ให้พูดถึง "ความหวัง" ที่จะพาเราไปจากสิ่งนั้น
พาใจเราไปจดจ่อกับสิ่งตรงข้าม
ให้กำลังเราทั้งหมด..ไปทำงานกับส่วนนั้น

หาเวลาว่าง.. คิดสิ่งที่จะบำรุงจิตใจ สักนิดก็ยังดี
อย่าไปจ่อมจมอยู่กับสิ่งที่ทำให้เศร้า
อย่าให้มันครอบครองชีวิตนาน

เรื่องเศร้า--เราก็มีกันทุกคน
เรื่องแย่--ก็มีกัน
เรื่องไม่สมหวัง--ไม่มีใครหนีพ้น
เรื่องไม่ได้ดั่งใจ--เจอกันรายวัน
ยิ่งเรื่องเหนื่อย ถ้าเรามีงานทำ มีคนรอบข้าง มีหน้าที่รับผิดชอบ
มันก็ต้องมีปัญหาให้เจอให้แก้--ก็ต้องเหนื่อย
เหนื่อยมาก เหนื่อยน้อย เหนื่อยกันทั้งนั้น

สวรรค์รู้ว่ามนุษย์ต้องเป็นแบบนี้
เลยให้คาถามา 1 บท

"อ ด ท น"

เอาไว้ ให้ผ่านพ้น
ให้ 'ท่อง' แล้ว 'ทำ'
ทำแบบ.. ไม่เรียกร้องกำหนดเวลา

มีคนบอกว่า
บางอย่าง.. เราจะได้มันมา
"เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม"
ถ้ายังไม่ได้
ก็ขอให้รู้ว่า.. เวลายังไม่เหมาะสม
ไม่ต้องเดินไปถามใคร
กลับมา "ท่องคาถา" และปฏิบัติต่อไป
ความอดทน รสชาติของมันในวันนี้
...อาจจะขม...

แต่เมื่อผ่านการบ่ม ให้เหมาะสมกับเวลา
คุณค่าของมันนั้น…หอมหวาน

ขอขอบคุณข้อมูลจาก Facebook: Lek Katejaroen
ภาพประกอบจาก อินเตอร์เน็ต